My określiliśmy to "drugim podejściem pod Luizę", w zupełnie innej scenerii jak dotychczas, by nie powiedzieć bardzo skąpej i surowej. Jak jesteśmy przy okazji określeń dodam " w domach z betonu" kładła się na starych fundamentach niegdyś tętniących życiem zakładów w Siedlcach. Po krótkiej rozmowie z ochroną , dla której widać nie byliśmy zagrożeniem, bo niby co stamtąd można zabrać - cegłę na szczęście, jedynie. Dostaliśmy oficjalny czas do 17.00 z zaznaczeniem że sesję przeprowadzamy na własne ryzyko. Skąd ja to znam. Całe życie, przecież jest jednym wielkim ryzykiem, a zdjęcia zabraną duszą.
Przeprowadzałem tą nierówną sesję, na trudnym gruncie. Wciąż z opuchniętą nogą, o której mowa parę postów niżej, " życie na proszkach" tego dnia. Opłaciło się, niemniej po całym dniu dało się odczuć oprócz zdyszanego palca naciskającego migawkę też niedyspozycję kolana. A właściwie to czemu nam jest do szczęścia potrzebne jest wygodne miejsce na makijaż, przebranie się i przegadanie myśl. Wystarczy ta aura, która każdego dnia pogłębia się coraz bardziej. Jakby było to jedno ciało, jeden palec który wywołuje cuda i jedno spojrzenie. Widząc wszystko tak samo, o ile pomijając że są to dwa zupełnie różne od siebie ciała. Klimat jest najważniejszy a przede wszystkim ten niekończący się uśmiech który trwa. Wydaje mi się, że się spełniam w tym :)
I za każdym razem powtarzał będę, do znudzenia : " Janko jesteś wielka"
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz