Sesja przypominała mi te które wykonywałem do niedawna, indywidualnie. Wcześniej o dzień padłem z propozycją na forum dobrze znanego mi portalu: " wykonam sesję typu light, by nie powiedzieć klikanie, wciskanie" dla przyjemności. Czy teraz można powiedzieć że przyjemność i radość z naturalnych ujęć jest receptą na dobre , właśnie zdjęcia? Kto wie. Ja nie oceniam, słucham słów.
Zgarnąłem po drodze blendziarza - Przemka, który jak mówił przed sesją "pierwszy raz z rękach ma coś takiego", woleliśmy się nie przyznawać. W prawdzie ja też zdjęć nie umiem robić, tylko dociskam guziczki. Monika przyjechała, niemalże ubrana codziennie, tak jak chodzi się w jesienne popołudnia, z delikatnym autowykonanym makijażem. Naturalnie.
Odejść choć raz można od kilkunastodniowych przygotowań projektów, dogadywanie szczegółów i dopieszczanie twarzy i ciała przed początkiem rozgrzanej sesji. W dłoni aparat, uśmiech przysparzający odwrotnie rzucany uśmiech w moją stronę i...mój świat. Obwołany wariatem ( który to już z kolei raz? :) ) By wszystko zak0ńczone było normalnością, po spotkaniu ze mną. Jakby człowiek się zagnieździł w otoczeniu, uchodzącym sympatyzująco hipnotyzującym uśmiechem.
Właśnie dla tego zwyczajnego uśmiechu i oczu, niezmieszanych cieniami i konturówkami -warto było. Dla rozmowy nie przy kawie a aparacie. Poniekąd kończąc za sprawą jej chłopaka na kliszowych przebojach tamtego wieku - fotograficzno - aparatowa mania.
No i fajnie. ;)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz